قلب شکستـــــــــــه

درخانه ی ما،هروقت چیزی می شکند،حتی اگر

یک بشقاب معمولی باشد

پدرمی گوید:زیبابود!

مادرمی گوید:حیف بود!

خواهرمی گوید:گران بود!

برادرمی گوید:قضاوبلابود!

اما هرکدامشان روزی چندبارباحرف هاوحرکات خود،

قلب کوچک مراکه کوچک ترین عضوخانواده هستم،

می شکنند

ویک«اخ»هم نمی گویند!

دختری با مادرش در رختخواب                          درد ودل می کرد با چشمی پر ز آب

گفت مادر حالم اصلا ً خوب نیست                     زندگی از بهر من مطلوب نیست

گو چه خاکی را بریزم بر سرم                            روی دستت باد کردم مادرم

سن من از 26 افزون شده                               دل میان سینه غرق خون شده

هیچکس مجنون این لیلا نشد                         شوهری از بهر من پیدا نشد

غم میان سینه شد انباشته                           بوی ترشی خانه را برداشته

مادرش چون حرف دختر را شنفت                    خنده بر لب آمدش آهسته گفت

دخترم بخت تو هم وا می شود                      غنچه ی عشقت شکوفا می شود

غصه ها را از وجودت دور کن                          این همه شوهر یکی را تور کن

گفت دختر:مادر محبوب من                         ای رفیق مهربان و خوب من

گفته ام با دوستانم بارها                            من بدم می آید از این کارها

در خیابان یا میان کوچه ها                          سر به زیر و با وقارم هر کجا

کی نگاهی می کنم بریک پسر                    مغزیابو خورده ام یا مغز خر؟

غیر از آن روزی که گشتم همسفر                با سعید و یاسر و ایضا ً صفر

با سه تا شان رفته بودیم سینما                  بگذریم از ما بقیه ماجرا

یک سری ، هم صحبت یاسر شدم               او خرم کرد، آخرش عاشق شدم

یک دو ماهی یار من بود و پرید                      قلب من از عشق او خیری ندید

مصطفای حاج قلی اصغر شله                     یک زمانی عاشق من شد بله

بعد هوتن یار من فرهاد بود                         البته وسواسی و حساس بود

بعد از این وسواسی پر ادعا                       شد رفیقم خان داداش المیرا

بعد او هم عاشق مانی شدم                   بعد مانی عاشق هانی شدم

بعد هانی عاشق نادر شدم                      بعد نادر عاشق ناصر شدم

مادرش آمد میان حرف او                        گفت ساکت شو دگر ای فتنه جو

گرچه من هم در زمان دختری                 روز و شب بودم به فکر شوهری

لیک جز آنکه تو را باشد یک پدر               دل نمی دادم به هر کس این قدر

خاک عالم بر سرت، خیلی بدی               واقعا ً که پوز مادر را زدی

دوباره دل هوای به تو بودن کرده

 

 نگو این دل دوری عشقتو باور کرده

 

 دل من خسته از این دست به دعا ها بردن

 

 همه ی آرزو ها با رفتن تو مردن

 

حالا من یه آرزو دارم تو سینه

 

 که دوباره چشم من تورو ببینه

 

واسه پیدا کردنت تن به دل صحرا می دم

 

 آخه توی هفت آسمون تو تک ستاره ی منی

 

 به خدا راز دو تا چشماتو به دنیا نمی دم

 

 حالا من یه آرزو دارم تو سینه

 

 که دوباره چشم من تو رو ببینه

باز دو تا چشم منتظر خیره شدن به آسمون

 

دنبال اون ستاره که بدون نام ِ و نشون

 

پیش غم تنهاییام ستاره ها چقدر کم اند

 

از سر دلخوشی دارن به همه چشمک میزنند

 

غافل از اینکه این پایین قلبی اسیر ماتمه

 

حسرت و غصه های اون قدر تموم عالمه

 

شیشه صبروحوصله اش شکسته با سنگ عذاب

 

روزای شاد و رنگیش هم یه سر شده تاروخراب

 

دیگه نمونده دلخوشی واسه دل اسیر غم

 

مهم اسیر بودنشه فرق نداره زیاد یا کم

 

فکر میکنی نبودنت کم دردیه نه به خدا

 

تحملش سخته واسم تحمل جداییها

 

نمی دونم که آسمون ابریه یا دو چشم من

 

نمیذارن ببینمت ستاره قشنگ من

 

حالام نه آرومه دلم نه خواب به چشمونم میاد

 

دلم داره داد میزنه میگه فقط تورو میخواد

 

چی بهش بگم آروم بشه دست از سر من برداره

 

چی میشه گفت به قلبی که برای تو بی قراره؟؟

 

باز هم تا نزدیک سحر ستاره ها رو میشمرم

 

تو آخرین ستاره ای که دل به عشقش میسپرم

 

میخوام یه چیزی رو بگم دلم میخواد خوب بدونی

 

دنیا م اگه تموم بشه بازم تو قلبم می مونی

نظر  

نوشته شده توسط پویا رضایی در جمعه 88/4/5 ساعت 9:45 عصر موضوع | لینک ثابت