"

هر که در سینه دلی داشت به دلداری
داد

دل نفرین شده ماست که تنهاست
هنوز

گرچه رفتی برم حسرت روی تو
نرفت

در این خانه به امید تو باز هست
هنوز

روی سردری خونه گل های یاس
بهاری

یادته ازم گرفتی گفتی واسه یادگاری

لای دفترت گذاشتی اسممو زیرش
نوشتی

گفتی تا اخر عمرت اونارو نگه
میداری

عمری رو سر دریمون گل یاس میادو
میره

اما هیچ کی تو دل ما جاتو هیچ وقت
نمی گیره

روزهای رفترو امروز همه رو مرور
می کردم

از توی اون کوچه بازم دوباره عبور
می کردم

انگاری دل دیگه رفته توی اون کوچه
کسی نیست

بو گل های یاس پونه دیگه اون عطر
قدیم نیست

بگو تو این همه سال ها مثل من کسی
رو دیدی

به کسی عاشق تر از من یه جای دنیا
رسیدی

 منو کوچه چشم به
راهتیم ما هنوز همبازیاتیم

هر جای دنیا که باشی توی هر رویا
باهاتیم

 

 

 

ای مهربان تر از برگ در بوسه های باران
بیداری ستاره
در چشم جویباران
آئینه نگاهت پیوند صبح و ساحل
لیخند گاه گاهت
صبح ستاره باران
بازا که در هوایت خاموشی جنونم
فریاد ها
برانگیخت از سنگ کوه ساران
ای جویبار جاری! زین سایه برگ مگریز
کاین گونه فرصت
از کف دادند بی شماران
گفتی:"""""""" به روزگاران مهری نشسته""""""""
گفتم:
"بیرون نمی توان کرد حتی به روز گاران "
بیگانگی ز حد
رفت ای آشنا مپرهیز
زین عاشق پشیمان سر خیل شرمساران
بیش از من و تو
بسیار بودند و نقش بستند
دیوار زندگی را اینکونه یاد گاران
وین نغمه محبت
بعد از من و تو ماند
تا در زمانه باقیست آواز باد و باران
                               

 

هم صدای شب من زندگی بودن نیست. در رگ سبز حیات جای پوسیدن
نیست. زندگی چون نهری است که تمامش شکن است.

زندگی بودن نیست ! زندگانی
شدن است !!!

نظر  

نوشته شده توسط پویا رضایی در شنبه 88/4/6 ساعت 12:42 صبح موضوع | لینک ثابت